Want kerken met lef gaat voor mensen die durven delen vanuit hun hart, vanuit hun authenticiteit.
Het voelt soms zoveel gemakkelijker om iets te doen. Of om iets te organiseren als we als kerk een nood/hulpvraag signaleerden. Maar…wie heeft het lef om te wachten en eerst de ander te ontmoeten en een relatie op te bouwen? Durven wachten en eerst kijken waar God al aan het werk is en dan daarbij aansluiten. Dat vraagt een open houding, gebed en bereidheid om te volgen. Niet zelf voorop…..maar luisteren naar de omgeving. Wat zijn de vragen, welke uitdagingen hebben wijkbewoners te maken, welke vragen leven er?
Ook in de kerk is delen van wat we van God ontvangen, spannend. De angst om te falen, een flater te slaan, een ‘nee dank je’ te krijgen, zit ons regelmatig in de weg. Zit de ander wel op ons te wachten? Kan de dominee dit niet beter doen? Iemand kan toch ook zijn buren om hulp vragen?
De uitdaging is dat hulp vragen ons moeilijk af gaat. Mij in ieder geval wel. Ik wacht daarmee tot ik echt met mijn rug tegen de muur sta…liever regel ik het zelf of help ik anderen. En toch…. Afgelopen jaren stond ik met mijn rug tegen de muur en moest ik hulp vragen. Wat een onwijs moeilijke zin is dat: Ik red het niet, wil je mij helpen”? Toen gebeurde het wonder, er waren mensen die mij wilden helpen. Sterker…er waren mensen blij dat ze mij konden helpen. En nog sterker…er waren mensen die blij waren dat ze de kwetsbare kant van mij mochten zien. Zo kwam mijn eigen bedrijfsfilosofie ‘kracht & kwetsbaarheid’ tot bloei.
Kerken die ruimte vinden om uit te delen en om te ontvangen. Spannend, want door de ander te ontvangen, door jezelf door de ander te laten raken, kleuren de ontmoetingen ook jouw gedachten en blik waarmee je waarneemt. Als kerk niet alleen hulp geven, niet alleen uitdelen, niet alleen organiseren
Dat klinkt eerst wat spannend, maar ik zie dat als een ontspannende gegeven. Je hoeft als kerk niet te doen wat een andere gemeente doet, of waarin een andere gemeente ‘succesvol’ is. Kijk naar wie jullie als gemeente zijn, wat jullie gaven en talenten zijn en wat jullie omgeving nodig heeft.
Dit is best spannend proces, waar je lef voor nodig hebt. Want je gaat minder doen en meer uitdelen van wat je zelf, wat jullie als gemeente ontvangen hebben. Dit ontvangen vraagt een kwetsbare houding richting God en naar elkaar. En uit eigen ervaring kan ik zeggen dat dat niet gemakkelijk is. Het is mijn grote worsteling om te mogen ontvangen. Om vervolgens te leren dat delen van wat ik ontving, als genoeg te ervaren. Ik mag God dienen met de talenten, gaven en grenzen die ik ontvangen heb. En dat geld ook voor mijn mede vrijwilliger of ambtsdrager of collega in de kerk.
Als iedereen dat gaat doen, wat een ontspanning en plezier komt er dan terug in de kerk.
Wat een uitstraling.
‘Dan gaat het zomaar vanzelf’.
Kerken met lef!
“Investeren in professionals en vrijwilligers in de kerk zodat zij bijdraagt aan verbindingen tussen groepen en individuen in de samenleving”.